Ik leef
Eind juni zat ik er helemaal doorheen. Ik weet nog goed dat ik daar niets van begreep. Ik was toch immers pas vier maanden in dienst bij deze werkgever? Ik had vlak daarvoor een arbeidsconflict gehad bij een andere werkgever en daar was ik sterker dan ooit uit gekomen. Waarom voelde ik me zo? Waarom twijfelde ik zo? Waarom was ik nou zo bang? Waarom kwam er niets meer uit mijn handen? Ik had net mijn tienjarig therapiejubileum bereikt en het kon toch niet zo zijn dat ik helemaal niets had bereikt?! Ik had twijfels over mijn toenmalig energetisch therapeute, voelde dat ik bij haar niet verder kwam op de één of andere manier. Maar ja, ik was zo gewend om niet naar mezelf te luisteren en om te doen wat ik dacht dat mijn omgeving goed zou vinden. Het kwam niet in me op om deze therapie te stoppen. En opeens ging het hard. Ik was na lange aarzeling en veel peptalken van vrienden naar mijn chef gegaan om te zeggen dat ik problemen had met mijn kamergenote. Zijn reactie: 'Ja maar, dáár ga ik niets aan doen.' Daags voor mijn eerste functioneringsgesprek ging het niet langer. Mijn beste vriend had net de eerste sessie bij de therapie 'Tools for life' gehad en was van mening dat dit voor mij wel eens heel goed kon zijn. Ik twijfelde te zeer, was verlamd en bang. Hij regelde een afspraak voor de intake, de avond erna. Ik ging er naar toe en drie uur later stapte ik op. Voel ik het goed? Ben ik nu al ietsje lichter? Zie ik het al ietsje minder somber? De volgende dag had ik mijn allereerste vernietigende functioneringsgesprek. Het gesprek is langs me heen gegaan. Ik vond alles best, ik had slechts één doel voor ogen en dat was twee weken verlof om de therapie te kunnen doen. Die kreeg ik. Mijn kamergenote was ontsteld, maar mijn chef verrassend mild: 'Ga jij nu maar rustig de therapie doen, daarna zien we wel weer verder.'
Ik was niet eens bang voor wat er zou komen. Ik ben er naar toe gegaan en ik heb uiteindelijk twee heerlijke weken gehad. Op aanraden van een vriendin had ik gezorgd voor goed eten en water, veel water, voor te drinken. Ik heb eigenlijk een kuur gedaan, maar dan één waar ik daadwerkelijk sterker uit kwam. Ik zal nooit mijn daaropvolgende eerste werkdag vergeten. Ik ging met lood in mijn schoenen naar kantoor. Ik zag als een berg tegenop het werk dat op me lag te wachten, wist 100 procent zeker dat ik met mijn huidige leven echt niet gelukkig zou worden. Mijn kamergenote negeerde me straal, maar bij mijn chef kon ik terecht. Hij vroeg hoe het met me ging en hoe het met werk verder moest. Ik bedacht me dat ik niet meer wilde liegen en ik zei tegen hem dat ik er mee wilde stoppen. Ik wilde stoppen, maar ik kon niet zomaar ontslag nemen. Ik ben alleenstaand en ik moet er zelf voor zorgen dat mijn vaste lasten betaald worden. Zijn gezicht vergeet ik niet meer. In twee weken tijd van emotioneel wrak naar zelfverzekerde tante was iets dat hij niet had verwacht. We zijn er op een redelijke en nette manier uit gekomen. Gewoon, omdat ik mezelf ben.
Nu, drie maanden later, zit ik volop in het nazorgtraject. Mijn leven is er absoluut niet gemakkelijker op geworden, maar kwalitatief zoveel beter. Ik ben blij met dat ik ben zoals ik ben. Ik heb niet meer het gevoel dat ik aan de zijlijn van mijn leven sta. Ik leef.